Οι ευρωπαίοι πολίτες σε μικρό μόνο βαθμό ενδιαφέρονται για τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη με τους δημοσιογράφους να έχουν μέρος της ευθύνης. Υπάρχει χώρος για την ανάπτυξη και της γενικής και της εξειδικευμένης ενημέρωσης αρκεί να πούμε ναι στις νέες τεχνολογίες Η ανατροπή έρχεται ενόψει της ψηφιακής επανάστασης και πρέπει να προλάβουμε τις εξελίξεις. Ακόμα και η τωρινή οικονομική κρίση μπορεί να αποβεί σε όφελος της Ευρώπης διαμορφώνοντας μια κοινή ευρωπαϊκή γνώμη, κάτι που λείπει στις μέρες μας.
Τα παραπάνω συμπεράσματα προέκυψαν στην τρίτη ενότητα “Η ευρωπαϊκή πληροφόρηση στην τηλεόραση: γενική ή εξειδικευμένη;” με συντονιστή τον κ. Προκόπη Δούκα στα πλαίσια του συνεδρίου “Ευρωπαϊκές ειδήσεις και τηλεόραση”.
Η ημερίδα αυτή πραγματοποιήθηκε στο κτίριο της Παλιάς Βουλής από τις πρεσβείες της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Βρετανίας, της Γερμανίας και της Ελλάδας, τα Γραφεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της Ελλάδας και της Κύπρου και την αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα στις 27 Νοεμβρίου.
Όλοι οι συμμετέχοντες συμφώνησαν σε ένα βασικό ζήτημα: Οι ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη αφού όχι μόνο τα ευρωπαϊκά αλλά και τα διεθνή θέματα θεωρούνται πληκτικά.
Αρχικά τον λόγο πήρε η κ. Gardenia Trezzini, αρχισυντάκτρια του τηλεοπτικού σταθμού Euronews, αναφέροντας πως οι δημοσιογράφοι κάνουν την ευρωπαϊκή ενημέρωση ανιαρή και δεν γνωρίζουν επαρκώς τα ευρωπαϊκά θέματα. Συνέχισε λέγοντας πως η τηλεόραση σε όλες τις χώρες της Ευρώπης αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές από εθνικό πρίσμα και η αμεροληψία εκ μέρους των δημοσιογράφων πάνω στο συγκεκριμένο θέμα δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά χρειάζεται θάρρος.
Ο κ. Ludovico di Meo, αναπληρωτής διευθυντής του δελτίου ειδήσεων (TG2) της ιταλικής τηλεόρασης RAI, υποστήριξε πως κάθε είδηση που δεν μεταδίδεται είναι μια ήττα για τον δημοσιογράφο. “Όλες οι πληροφορίες πρέπει να διαμορφώνονται ώστε να προκαλούν τον ακροατή”, είπε ο κ.Christian Trippe, διευθυντής του γραφείου της Deutsche Welle στις Βρυξέλλες. “Στην Ευρώπη”, συνέχισε, “δεν υπάρχει κοινή ευρωπαϊκή γνώμη, πράγμα επιζήμιο για την δημοκρατία στην Ε.Ε. κάτι όμως που μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την οικονομική κρίση”.
Ο κ. Jean- Yves Bonsergent, ως εκπρόσωπος του τηλεοπτικού σταθμού France 24, τόνισε πως μέσα από την διεθνή πληροφόρηση οι δημοσιογράφοι μπορούν να πείσουν ακόμα και τους πιο δύσπιστους να αγαπήσουν την Ευρώπη αρκεί να συνειδητοποιήσουν και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι την δύναμη που έχει εκείνη. Υποστήριξε πως οι πολίτες θέλουν να μάθουν τις αποφάσεις της Ε.Ε. στην ζωή τους, κάτι που υπογράμμισε και η κ. Κουλούρη, δημοσιογράφος και επικεφαλής του τομέα ενημέρωσης του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής “Βουλή Τηλεόραση”.
Η κ. Κουλούρη δίνοντας ένα πνεύμα αισιοδοξίας υποστήριξε πως μια μικρή μερίδα του πληθυσμού στην Ελλάδα ενδιαφέρεται και θέλει να ενημερώνεται για τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το μόνο που χρειάζεται είναι ένας νέος σχεδιασμός για να ενδιαφερθεί ο κόσμος. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας θα βοηθήσει ώστε σύντομα να επιτευχθεί η ένωση του Έλληνα με τους υπόλοιπους ευρωπαίους πολίτες, ενώ ο κ. Αλαφογιώργος, δημοσιογράφος της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης ΝΕΤ κλείνοντας τόνισε πως είναι χρέος της τηλεόρασης να ασχολείται με ευρωπαϊκά θέματα.
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Η "αλήθεια" σε πρώτο πλάνο
Στις μέρες μας τα ΜΜΕ έχουν χάσει τον ρόλο απλά της ενημέρωσης και έχουν μπει σε μια διαδικασία αναζήτησης του περίεργου και συνταρακτικού (συνήθως τραγικού αφού πουλάει περισσότερο) γεγονότος. Μια είδηση μπορεί να ξεκινήσει από κάτι πολύ απλό και ψάχνοντας, όπως όταν ξεφλουδίζεις ένα κρεμμύδι, να αποκαλύψει πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Η ανθρωπιά των δημοσιογράφων χάνεται στον βωμό της είδησης και όλα αποτελούν ένα θέμα που, αν δεν είναι από μόνο του θέμα κατασκευάζεται. Όλο και κάτι θα βρεθεί, μία εξωσυζυγική σχέση, μία κατηγορία που εκκρεμεί στο δικαστήριο... Δεν έχει σημασία. Μπορεί η αλήθεια να αποκρύπτεται ηθελημένα, μπορεί η πληροφόρησή μας να είναι πλασματική. Όπως και να έχει αυτά μας προβάλλουν, αυτά γνωρίζουμε, αυτά πιστεύουμε.
Φράσεις συναισθηματικά φορτισμένες, τυποποιημένες εκφράσεις αλλά και η κυριαρχία της εικόνας (όταν μιλάμε για την τηλεόραση) επιδρούν καθοριστικά στην ομιλία του σύγχρονου ανθρώπου. Η δύναμη των μέσων είναι μεγάλη και η επίδρασή τους στην ζωή μας ακόμα μεγαλύτερη. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες και φυσικά το διαδίκτυο φροντίζουν το καθένα με τον τρόπο του να μας ενημερώνουν με ό,τι θεωρούν ότι πρέπει να ξέρουμε. Θέματα πολλές φορές άσχετα με τις ανάγκες της κοινωνίας προβάλλονται καθημερινά. Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από πληροφορίες άχρηστες, που κάποιοι προφανώς θεωρούν χρήσιμες για εμάς.
Τα ΜΜΕ κατηγορούνται για χειραγώγηση του κοινού και μαζικοποίηση των ατόμων για να εξυπηρετηθούν τα καταναλωτικά και πολιτικά συμφέροντα. Οι διαφημίσεις πολλές και το κοινό ευρύ για να προβληθούν τα προϊόντα τους. Τα πολιτικά κόμματα χρησιμοποιούν τα μέσα για την προβολή τους και η δύναμη που απέκτησαν τα έχει αναγάγει από τέταρτη σε “πρώτη εξουσία” ελέγχοντας τις άλλες τρεις. Επιπλέον συχνά ο Τύπος καταχράζεται το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, στο οποίο και στηρίζεται. Μέσα σε όλα αυτά η δημοκρατία αγωνίζεται να επιβιώσει.
Στην ταινία “Ήρωας κατά λάθος” δουλειά του δημοσιογράφου είναι η αποκάλυψη της αλήθειας σε έναν χώρο όπου ακόμα και η διάσωση κάποιου θεωρείται αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, οι χαρακτήρες πολλοί και ο δημοσιογράφος στυγνός επαγγελματίας. Έτσι παρουσιάζεται ο ρόλος του. Τίποτα δεν έχει σημασία για την δουλειά του δημοσιογράφου παρά μόνο η “αλήθεια”, όποια και αν είναι αυτή, αρκεί να μας βολεύει την δεδομένη στιγμή. Να βγει η είδηση που θα συγκλονίσει, θα πείσει και το κοινό για την αληθοφάνεια της και, γιατί όχι, να κερδίσει και κανένα βραβείο. Ηθικοί φραγμοί δεν υπάρχουν.
Αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου σύμφωνα με την προαναφερθείσα ταινία και δεν φαίνεται να απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Η ανθρωπιά των δημοσιογράφων χάνεται στον βωμό της είδησης και όλα αποτελούν ένα θέμα που, αν δεν είναι από μόνο του θέμα κατασκευάζεται. Όλο και κάτι θα βρεθεί, μία εξωσυζυγική σχέση, μία κατηγορία που εκκρεμεί στο δικαστήριο... Δεν έχει σημασία. Μπορεί η αλήθεια να αποκρύπτεται ηθελημένα, μπορεί η πληροφόρησή μας να είναι πλασματική. Όπως και να έχει αυτά μας προβάλλουν, αυτά γνωρίζουμε, αυτά πιστεύουμε.
Φράσεις συναισθηματικά φορτισμένες, τυποποιημένες εκφράσεις αλλά και η κυριαρχία της εικόνας (όταν μιλάμε για την τηλεόραση) επιδρούν καθοριστικά στην ομιλία του σύγχρονου ανθρώπου. Η δύναμη των μέσων είναι μεγάλη και η επίδρασή τους στην ζωή μας ακόμα μεγαλύτερη. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες και φυσικά το διαδίκτυο φροντίζουν το καθένα με τον τρόπο του να μας ενημερώνουν με ό,τι θεωρούν ότι πρέπει να ξέρουμε. Θέματα πολλές φορές άσχετα με τις ανάγκες της κοινωνίας προβάλλονται καθημερινά. Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από πληροφορίες άχρηστες, που κάποιοι προφανώς θεωρούν χρήσιμες για εμάς.
Τα ΜΜΕ κατηγορούνται για χειραγώγηση του κοινού και μαζικοποίηση των ατόμων για να εξυπηρετηθούν τα καταναλωτικά και πολιτικά συμφέροντα. Οι διαφημίσεις πολλές και το κοινό ευρύ για να προβληθούν τα προϊόντα τους. Τα πολιτικά κόμματα χρησιμοποιούν τα μέσα για την προβολή τους και η δύναμη που απέκτησαν τα έχει αναγάγει από τέταρτη σε “πρώτη εξουσία” ελέγχοντας τις άλλες τρεις. Επιπλέον συχνά ο Τύπος καταχράζεται το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, στο οποίο και στηρίζεται. Μέσα σε όλα αυτά η δημοκρατία αγωνίζεται να επιβιώσει.
Στην ταινία “Ήρωας κατά λάθος” δουλειά του δημοσιογράφου είναι η αποκάλυψη της αλήθειας σε έναν χώρο όπου ακόμα και η διάσωση κάποιου θεωρείται αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, οι χαρακτήρες πολλοί και ο δημοσιογράφος στυγνός επαγγελματίας. Έτσι παρουσιάζεται ο ρόλος του. Τίποτα δεν έχει σημασία για την δουλειά του δημοσιογράφου παρά μόνο η “αλήθεια”, όποια και αν είναι αυτή, αρκεί να μας βολεύει την δεδομένη στιγμή. Να βγει η είδηση που θα συγκλονίσει, θα πείσει και το κοινό για την αληθοφάνεια της και, γιατί όχι, να κερδίσει και κανένα βραβείο. Ηθικοί φραγμοί δεν υπάρχουν.
Αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου σύμφωνα με την προαναφερθείσα ταινία και δεν φαίνεται να απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Η εγκληματικοτητα μας χτυπαει την πορτα
Εγκληματικότητα. Σύμφωνα με τον ορισμό που δίνεται από τους ειδικούς εγκληματικότητα είναι η αντικοινωνική συμπεριφορά που παραβαίνει τους νόμους και τιμωρείται από τη δικαιοσύνη. Μας καλύπτει όμως αυτός ο ορισμός; Η άποψη των Ελλήνων για την εγκληματικότητα σίγουρα δεν είναι διαφορετική από τον παραπάνω ορισμό αλλά για όσους την έχουν ζήσει( και όπως θα δούμε παρακάτω δεν είναι λίγοι) είναι κάτι πέρα από αυτό τον ορισμό.
Τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες καλούνται να αντιμετωπίσουν όλο και πιο πολλά προβλήματα. Η ανεργία, η πολιτική διαφθορά, η ακρίβεια και φυσικά η εγκληματικότητα είναι μερικά από αυτά.
Ο δείκτης εγκληματικότητας στην χώρα μας αυξάνεται συνεχώς, και τα στατιστικά στοιχεία που έδωσε η Ελληνική Αστυνομία για το 2007 μιλούν από μόνα τους. Συγκρίνοντας το περσινό έτος με το 2006 η αύξηση στα κρούσματα εγκληματικότητας άγγιξε το 18,3% (ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο). Ο ελληνικός λαός νοιώθει όλο και πιο ανασφαλής σε μία χώρα που σχετικά πρόσφατα φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μαζί τους αθλητές από όλο τον κόσμο. Οι υπεύθυνοι την εποχή εκείνη μας καθησύχαζαν πως όλο θα κυλήσουν ομαλά, κάτι που “ξέχασαν” να μας αναφέρουν και μετά το τέλος των αγώνων. Η ανασφάλεια που νοιώθουν οι Έλληνες είναι απόλυτα δικαιολογημένη αφού η αύξηση της εγκληματικότητας συνοδεύεται (κατά ένα περίεργο λόγο) από χαμηλά ποσοστά συλλήψεων άρα αμέλεια των ειδικών επί του θέματος…
Ενδεικτικά το 2007 έγιναν 13.797 διαρρήξεις σε σπίτια και 7.840 σε καταστήματα. 4.744 περιστατικά μικροκλοπών σε δημόσιο χώρο, 14.934 οχήματα παραβιάστηκαν ενώ 293 ληστείες έγιναν σε βάρος τραπεζών. Δυστυχώς οι κλοπές δεν είναι οι μόνες με ανησυχητικό ποσοστό αφού οι ανθρωποκτονίες παρουσίασαν αύξηση κατά 26,3% και τα περιστατικά βιασμών αυξήθηκαν (ευτυχώς ελάχιστα) από 182 το 2006 σε 185 το 2007. Η Ελληνική Αστυνομία ανησυχεί για το γεγονός πως από τις 139 ανθρωποκτονίες που έγιναν το έτος 2007, οι 17 είχαν σκοπό την ληστεία. Ευχάριστο είναι το γεγονός πως σύμφωνα με τους δείκτες εγκληματικότητας των υπόλοιπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα κατέχει μία από τις καλύτερες θέσεις, παρά τα όλο και αυξανόμενα ποσοστά της.
Τα αίτια της εγκληματικότητας ποικίλουν. Από την έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας και τα ψυχολογικά προβλήματα μέχρι την ανασφάλεια και την διάθεση προσωπικής προβολής. Πολλές φορές οι άνθρωποι που οδηγούνται στο έγκλημα για τους παραπάνω λόγους δεν καταλαβαίνουν πως διαπράττουν αδίκημα σε αντίθεση με αυτούς που έχουν επίγνωση της κατάστασης και των πιθανών αποτελεσμάτων αλλά εξαναγκάζονται λόγω έλλειψης των βασικών ειδών για την επιβίωση τους. Στην περίπτωση αυτή ο δράστης παρόλο που ξέρει πως αυτό που κάνει είναι παράνομο και υπάρχει περίπτωση να συλληφθεί και να διωχθεί ποινικά δεν έχει άλλη λύση και καταφεύγει στο έγκλημα.
Η εισροή μεταναστών δεν μπορεί να είναι άσχετη με την αύξηση της εγκληματικότητας δεν μπορούμε όμως να κατηγορούμε πάντα τους αλλοδαπούς, όσο και αν αυτό προτιμάται στη χώρα μας.
Όποια και αν είναι η αιτία το αποτέλεσμα είναι ένα: οι άνθρωποι πλέον δεν νοιώθουν ασφαλείς πουθενά και οι υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα αγνοώντας και αυτό και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος Έλληνας.
Τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες καλούνται να αντιμετωπίσουν όλο και πιο πολλά προβλήματα. Η ανεργία, η πολιτική διαφθορά, η ακρίβεια και φυσικά η εγκληματικότητα είναι μερικά από αυτά.
Ο δείκτης εγκληματικότητας στην χώρα μας αυξάνεται συνεχώς, και τα στατιστικά στοιχεία που έδωσε η Ελληνική Αστυνομία για το 2007 μιλούν από μόνα τους. Συγκρίνοντας το περσινό έτος με το 2006 η αύξηση στα κρούσματα εγκληματικότητας άγγιξε το 18,3% (ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο). Ο ελληνικός λαός νοιώθει όλο και πιο ανασφαλής σε μία χώρα που σχετικά πρόσφατα φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μαζί τους αθλητές από όλο τον κόσμο. Οι υπεύθυνοι την εποχή εκείνη μας καθησύχαζαν πως όλο θα κυλήσουν ομαλά, κάτι που “ξέχασαν” να μας αναφέρουν και μετά το τέλος των αγώνων. Η ανασφάλεια που νοιώθουν οι Έλληνες είναι απόλυτα δικαιολογημένη αφού η αύξηση της εγκληματικότητας συνοδεύεται (κατά ένα περίεργο λόγο) από χαμηλά ποσοστά συλλήψεων άρα αμέλεια των ειδικών επί του θέματος…
Ενδεικτικά το 2007 έγιναν 13.797 διαρρήξεις σε σπίτια και 7.840 σε καταστήματα. 4.744 περιστατικά μικροκλοπών σε δημόσιο χώρο, 14.934 οχήματα παραβιάστηκαν ενώ 293 ληστείες έγιναν σε βάρος τραπεζών. Δυστυχώς οι κλοπές δεν είναι οι μόνες με ανησυχητικό ποσοστό αφού οι ανθρωποκτονίες παρουσίασαν αύξηση κατά 26,3% και τα περιστατικά βιασμών αυξήθηκαν (ευτυχώς ελάχιστα) από 182 το 2006 σε 185 το 2007. Η Ελληνική Αστυνομία ανησυχεί για το γεγονός πως από τις 139 ανθρωποκτονίες που έγιναν το έτος 2007, οι 17 είχαν σκοπό την ληστεία. Ευχάριστο είναι το γεγονός πως σύμφωνα με τους δείκτες εγκληματικότητας των υπόλοιπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα κατέχει μία από τις καλύτερες θέσεις, παρά τα όλο και αυξανόμενα ποσοστά της.
Τα αίτια της εγκληματικότητας ποικίλουν. Από την έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας και τα ψυχολογικά προβλήματα μέχρι την ανασφάλεια και την διάθεση προσωπικής προβολής. Πολλές φορές οι άνθρωποι που οδηγούνται στο έγκλημα για τους παραπάνω λόγους δεν καταλαβαίνουν πως διαπράττουν αδίκημα σε αντίθεση με αυτούς που έχουν επίγνωση της κατάστασης και των πιθανών αποτελεσμάτων αλλά εξαναγκάζονται λόγω έλλειψης των βασικών ειδών για την επιβίωση τους. Στην περίπτωση αυτή ο δράστης παρόλο που ξέρει πως αυτό που κάνει είναι παράνομο και υπάρχει περίπτωση να συλληφθεί και να διωχθεί ποινικά δεν έχει άλλη λύση και καταφεύγει στο έγκλημα.
Η εισροή μεταναστών δεν μπορεί να είναι άσχετη με την αύξηση της εγκληματικότητας δεν μπορούμε όμως να κατηγορούμε πάντα τους αλλοδαπούς, όσο και αν αυτό προτιμάται στη χώρα μας.
Όποια και αν είναι η αιτία το αποτέλεσμα είναι ένα: οι άνθρωποι πλέον δεν νοιώθουν ασφαλείς πουθενά και οι υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα αγνοώντας και αυτό και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος Έλληνας.
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
Πόσο ελεύθεροι είμαστε πραγματικά να εκφράσουμε αυτά που θέλουμε; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό φυσικά δεν είναι μια και ενιαία για όλους.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα απαντούσε πως ελευθερία υπάρχει και είναι φανερή στην καθημερινή μας ζωή. Μπορούμε να γράψουμε, να πούμε και να σχ
ολιάσουμε ό,τι θέλουμε είτε είμαστε δημόσια πρόσωπα είτε όχι (διακρίσεις δεν γίνονται!), χωρίς να μας αφορούν οι συνέπειες των όσων θα εκστομίσουμε. Στις μέρες μας η τεχνολογία βοηθάει τους τολμηρούς να εκφραστούν με ποικίλους τρόπους (βλέπε διαδίκτυο) ακόμα και όταν αναφέρονται στο ευαίσθητο θέμα των προσωπικών δεδομένων. Τα προσωπικά δεδομένα μας διασφαλίζονται κατά κάποιο τρόπο από τους νόμους, δεν μπορούν όμως να μας καλύψουν από όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Η ανωνυμία, προστατεύει τον οποιονδήποτε την επιζητά στο διαδίκτυο και όσοι εκτίθενται σε αυτό γίνονται αντικείμενο σχολιασμού όλων των χρηστών (είτε το θέλουν, είτε όχι). Δεν εκφράζονται όλοι όμως μέσω της ανωνυμίας…
Στην χώρα μας λέγεται ότι υποστηρίζουμε το δημοκρατικό πολίτευμα με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται. Η περίπτωση της λογοκρισίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πως το ελληνικό σύνταγμα φάσκει και αντιφάσκει και πως η δημοκρατία εφαρμόζεται υπό όρους. Από τη μια μας προστατεύει όταν μιλάμε για κάποιον τρίτο και από την άλλη μας “κυνηγάει” αν δει ότι το παρακάνουμε (είπαμε διακρίσεις δεν γίνονται).
Εύκολα θα μου πει κάποιος: Τι ξέρεις εσύ; Από πού κι ως που μιλάς για λογοκρισία; Τόσα χρόνια όλα ήταν εύκολα. Σχολείο, φροντιστήριο, πανεπιστήμιο. Η αλήθεια όμως είναι πως κάποια χρόνια έζησα την λογοκρισία. Όταν οι καθηγητές μου διόρθωναν τις εκθέσεις μου. Όταν ζητούσαν την άποψη μου αλλά αν ήταν διαφορετική από αυτή που ήθελε το Υπουργείο Παιδείας την ακύρωναν.
Ο λόγος δεν περιορίζεται και δεν οριοθετείται όσο και αν αυτό ενοχλεί κάποιους. Ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου εφόσον χρησιμοποιεί τα δικά του μέσα για να εκφράσει αυτό που πιστεύει και θέλει να μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο ακόμα και αν δεν τον αφορά άμεσα. Γράψε στον δικό σου τοίχο, χρησιμοποίησε το δικό σου σπρέι και πες αυτό που θες. Εμένα μην ενοχλήσεις. Αυτό είναι ελευθερία λόγου.
Τα δικαστήρια πλέον είναι πιο ανεκτικά στην κριτική που ασκείται από διάφορους, συνήθως δημοσιογράφους, στα δημόσια πρόσωπα σε αρκετές χώρες του κόσμου. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν είναι μέσα σε αυτές αφού όσο και να προσπαθούμε να φανούμε μια δημοκρατική χώρα διάφορα μικροπεριστατικά, από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, μας θυμίζουν διαρκώς ότι η λογοκρισία στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει! Στην περίπτωση των δημοσιογράφων κ.κ. Βασιλάκη και Λιοναράκη η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε το σκληρό της πρόσωπο επιβάλλοντας αποζημιώσεις στους δύο δημοσιογράφους κάτι το οποίο όχι μόνο δεν αναγνώρισε το ευρωπαϊκό δικαστήριο αλλά κατηγόρησε και την Ελλάδα για παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης των δημοσιογράφων.
Αυτή είναι η ελευθερία έκφρασης στην Ελλάδα του σήμερα…
Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα απαντούσε πως ελευθερία υπάρχει και είναι φανερή στην καθημερινή μας ζωή. Μπορούμε να γράψουμε, να πούμε και να σχ
ολιάσουμε ό,τι θέλουμε είτε είμαστε δημόσια πρόσωπα είτε όχι (διακρίσεις δεν γίνονται!), χωρίς να μας αφορούν οι συνέπειες των όσων θα εκστομίσουμε. Στις μέρες μας η τεχνολογία βοηθάει τους τολμηρούς να εκφραστούν με ποικίλους τρόπους (βλέπε διαδίκτυο) ακόμα και όταν αναφέρονται στο ευαίσθητο θέμα των προσωπικών δεδομένων. Τα προσωπικά δεδομένα μας διασφαλίζονται κατά κάποιο τρόπο από τους νόμους, δεν μπορούν όμως να μας καλύψουν από όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Η ανωνυμία, προστατεύει τον οποιονδήποτε την επιζητά στο διαδίκτυο και όσοι εκτίθενται σε αυτό γίνονται αντικείμενο σχολιασμού όλων των χρηστών (είτε το θέλουν, είτε όχι). Δεν εκφράζονται όλοι όμως μέσω της ανωνυμίας…Στην χώρα μας λέγεται ότι υποστηρίζουμε το δημοκρατικό πολίτευμα με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται. Η περίπτωση της λογοκρισίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πως το ελληνικό σύνταγμα φάσκει και αντιφάσκει και πως η δημοκρατία εφαρμόζεται υπό όρους. Από τη μια μας προστατεύει όταν μιλάμε για κάποιον τρίτο και από την άλλη μας “κυνηγάει” αν δει ότι το παρακάνουμε (είπαμε διακρίσεις δεν γίνονται).
Εύκολα θα μου πει κάποιος: Τι ξέρεις εσύ; Από πού κι ως που μιλάς για λογοκρισία; Τόσα χρόνια όλα ήταν εύκολα. Σχολείο, φροντιστήριο, πανεπιστήμιο. Η αλήθεια όμως είναι πως κάποια χρόνια έζησα την λογοκρισία. Όταν οι καθηγητές μου διόρθωναν τις εκθέσεις μου. Όταν ζητούσαν την άποψη μου αλλά αν ήταν διαφορετική από αυτή που ήθελε το Υπουργείο Παιδείας την ακύρωναν.
Ο λόγος δεν περιορίζεται και δεν οριοθετείται όσο και αν αυτό ενοχλεί κάποιους. Ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου εφόσον χρησιμοποιεί τα δικά του μέσα για να εκφράσει αυτό που πιστεύει και θέλει να μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο ακόμα και αν δεν τον αφορά άμεσα. Γράψε στον δικό σου τοίχο, χρησιμοποίησε το δικό σου σπρέι και πες αυτό που θες. Εμένα μην ενοχλήσεις. Αυτό είναι ελευθερία λόγου.
Τα δικαστήρια πλέον είναι πιο ανεκτικά στην κριτική που ασκείται από διάφορους, συνήθως δημοσιογράφους, στα δημόσια πρόσωπα σε αρκετές χώρες του κόσμου. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν είναι μέσα σε αυτές αφού όσο και να προσπαθούμε να φανούμε μια δημοκρατική χώρα διάφορα μικροπεριστατικά, από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, μας θυμίζουν διαρκώς ότι η λογοκρισία στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει! Στην περίπτωση των δημοσιογράφων κ.κ. Βασιλάκη και Λιοναράκη η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε το σκληρό της πρόσωπο επιβάλλοντας αποζημιώσεις στους δύο δημοσιογράφους κάτι το οποίο όχι μόνο δεν αναγνώρισε το ευρωπαϊκό δικαστήριο αλλά κατηγόρησε και την Ελλάδα για παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης των δημοσιογράφων.
Αυτή είναι η ελευθερία έκφρασης στην Ελλάδα του σήμερα…
Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ: Έγκαιρη διάγνωση, η καλύτερη λύση
Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί την συχνότερη αιτία θανάτου των γυναικών καθώς μόνο στην Ελλάδα σκοτώνει περισσότερες από 1.600 γυναίκες τον χρόνο ενώ εμφανίζονται 4.500 νέα περιστατικά. Η συγκεκριμένη αρρώστια δεν έχει ηλικία και μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις γυναίκες, με μεγαλύτερες πιθανότητες σε αυτές που έχουν ξεπεράσει το 35ο έτος της ηλικίας τους.
Σύμφωνα με τους ειδικούς η έγκαιρη διάγνωση είναι η καλύτερη λύση και κάθε γυναίκα μετά τα 20 της χρόνια πρέπει να κάνει μαστογραφία αλλά και να παρακολουθεί η ίδια οποιαδήποτε αλλαγή συμβαίνει στο σώμα της. Με την πρόοδο της επιστήμης τα τελευταία νέα είναι ενθαρρυντικά καθώς όλο και περισσότερες γυναίκες θεραπεύονται από διάφορες μορφές του συγκεκριμένου καρκίνου.
Ο Οκτώβριος έχει ανακηρυχθεί μήνας ενημέρωσης και πρόληψης για τον καρκίνο του μαστού βοηθώντας έτσι τις γυναίκες να είναι πλήρως ενημερωμένες και να αναγνωρίσουν τα συμπτώματα εάν και εφόσον εμφανιστούν. Με μεγάλη ευχαρίστηση παρακολουθήσαμε τον προηγούμενο μήνα την πλειοψηφία των τηλεοπτικών σταθμών να περνάνε ένα μήνυμα ευαισθητοποίησης στο συγκεκριμένο πρόβλημα κάνοντας ρεπορτάζ και προβάλλοντας το “pink ribbon” όπως συνηθίζεται να ονομάζεται (ένα από τα χαρακτηριστικό πλέον σήματα του καρκίνου του μαστού). Η κινητοποίηση είναι μεγάλη, ακόμα και όταν σβήνουν τα φώτα της δημοσιότητας, αφού για παράδειγμα όλο το χρόνο πωλούνται προϊόντα με σήμα τον στόχο (επίσης σήμα κατατεθέν της αρρώστιας αυτής) και διάσημα πρόσωπα προωθούν την ενημέρωση των πολιτών αλλά και τα προς πώληση προϊόντα η αγορά των οποίων βοηθά οικονομικά τον σκοπό αυτό.
Ας ελπίσουμε το μέλλον να επιφυλάσσει ακόμα πιο ελπιδοφόρα νέα για τους πάσχοντες από τον καρκίνο του μαστού και το μήνυμα της καμπάνιας “Η μόδα πολεμά των καρκίνου του στήθους” να γίνει ευρέως γνωστό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)