Πόσο ελεύθεροι είμαστε πραγματικά να εκφράσουμε αυτά που θέλουμε; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό φυσικά δεν είναι μια και ενιαία για όλους.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα απαντούσε πως ελευθερία υπάρχει και είναι φανερή στην καθημερινή μας ζωή. Μπορούμε να γράψουμε, να πούμε και να σχ
ολιάσουμε ό,τι θέλουμε είτε είμαστε δημόσια πρόσωπα είτε όχι (διακρίσεις δεν γίνονται!), χωρίς να μας αφορούν οι συνέπειες των όσων θα εκστομίσουμε. Στις μέρες μας η τεχνολογία βοηθάει τους τολμηρούς να εκφραστούν με ποικίλους τρόπους (βλέπε διαδίκτυο) ακόμα και όταν αναφέρονται στο ευαίσθητο θέμα των προσωπικών δεδομένων. Τα προσωπικά δεδομένα μας διασφαλίζονται κατά κάποιο τρόπο από τους νόμους, δεν μπορούν όμως να μας καλύψουν από όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Η ανωνυμία, προστατεύει τον οποιονδήποτε την επιζητά στο διαδίκτυο και όσοι εκτίθενται σε αυτό γίνονται αντικείμενο σχολιασμού όλων των χρηστών (είτε το θέλουν, είτε όχι). Δεν εκφράζονται όλοι όμως μέσω της ανωνυμίας…
Στην χώρα μας λέγεται ότι υποστηρίζουμε το δημοκρατικό πολίτευμα με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται. Η περίπτωση της λογοκρισίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πως το ελληνικό σύνταγμα φάσκει και αντιφάσκει και πως η δημοκρατία εφαρμόζεται υπό όρους. Από τη μια μας προστατεύει όταν μιλάμε για κάποιον τρίτο και από την άλλη μας “κυνηγάει” αν δει ότι το παρακάνουμε (είπαμε διακρίσεις δεν γίνονται).
Εύκολα θα μου πει κάποιος: Τι ξέρεις εσύ; Από πού κι ως που μιλάς για λογοκρισία; Τόσα χρόνια όλα ήταν εύκολα. Σχολείο, φροντιστήριο, πανεπιστήμιο. Η αλήθεια όμως είναι πως κάποια χρόνια έζησα την λογοκρισία. Όταν οι καθηγητές μου διόρθωναν τις εκθέσεις μου. Όταν ζητούσαν την άποψη μου αλλά αν ήταν διαφορετική από αυτή που ήθελε το Υπουργείο Παιδείας την ακύρωναν.
Ο λόγος δεν περιορίζεται και δεν οριοθετείται όσο και αν αυτό ενοχλεί κάποιους. Ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου εφόσον χρησιμοποιεί τα δικά του μέσα για να εκφράσει αυτό που πιστεύει και θέλει να μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο ακόμα και αν δεν τον αφορά άμεσα. Γράψε στον δικό σου τοίχο, χρησιμοποίησε το δικό σου σπρέι και πες αυτό που θες. Εμένα μην ενοχλήσεις. Αυτό είναι ελευθερία λόγου.
Τα δικαστήρια πλέον είναι πιο ανεκτικά στην κριτική που ασκείται από διάφορους, συνήθως δημοσιογράφους, στα δημόσια πρόσωπα σε αρκετές χώρες του κόσμου. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν είναι μέσα σε αυτές αφού όσο και να προσπαθούμε να φανούμε μια δημοκρατική χώρα διάφορα μικροπεριστατικά, από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, μας θυμίζουν διαρκώς ότι η λογοκρισία στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει! Στην περίπτωση των δημοσιογράφων κ.κ. Βασιλάκη και Λιοναράκη η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε το σκληρό της πρόσωπο επιβάλλοντας αποζημιώσεις στους δύο δημοσιογράφους κάτι το οποίο όχι μόνο δεν αναγνώρισε το ευρωπαϊκό δικαστήριο αλλά κατηγόρησε και την Ελλάδα για παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης των δημοσιογράφων.
Αυτή είναι η ελευθερία έκφρασης στην Ελλάδα του σήμερα…
Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα απαντούσε πως ελευθερία υπάρχει και είναι φανερή στην καθημερινή μας ζωή. Μπορούμε να γράψουμε, να πούμε και να σχ
ολιάσουμε ό,τι θέλουμε είτε είμαστε δημόσια πρόσωπα είτε όχι (διακρίσεις δεν γίνονται!), χωρίς να μας αφορούν οι συνέπειες των όσων θα εκστομίσουμε. Στις μέρες μας η τεχνολογία βοηθάει τους τολμηρούς να εκφραστούν με ποικίλους τρόπους (βλέπε διαδίκτυο) ακόμα και όταν αναφέρονται στο ευαίσθητο θέμα των προσωπικών δεδομένων. Τα προσωπικά δεδομένα μας διασφαλίζονται κατά κάποιο τρόπο από τους νόμους, δεν μπορούν όμως να μας καλύψουν από όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Η ανωνυμία, προστατεύει τον οποιονδήποτε την επιζητά στο διαδίκτυο και όσοι εκτίθενται σε αυτό γίνονται αντικείμενο σχολιασμού όλων των χρηστών (είτε το θέλουν, είτε όχι). Δεν εκφράζονται όλοι όμως μέσω της ανωνυμίας…Στην χώρα μας λέγεται ότι υποστηρίζουμε το δημοκρατικό πολίτευμα με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται. Η περίπτωση της λογοκρισίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πως το ελληνικό σύνταγμα φάσκει και αντιφάσκει και πως η δημοκρατία εφαρμόζεται υπό όρους. Από τη μια μας προστατεύει όταν μιλάμε για κάποιον τρίτο και από την άλλη μας “κυνηγάει” αν δει ότι το παρακάνουμε (είπαμε διακρίσεις δεν γίνονται).
Εύκολα θα μου πει κάποιος: Τι ξέρεις εσύ; Από πού κι ως που μιλάς για λογοκρισία; Τόσα χρόνια όλα ήταν εύκολα. Σχολείο, φροντιστήριο, πανεπιστήμιο. Η αλήθεια όμως είναι πως κάποια χρόνια έζησα την λογοκρισία. Όταν οι καθηγητές μου διόρθωναν τις εκθέσεις μου. Όταν ζητούσαν την άποψη μου αλλά αν ήταν διαφορετική από αυτή που ήθελε το Υπουργείο Παιδείας την ακύρωναν.
Ο λόγος δεν περιορίζεται και δεν οριοθετείται όσο και αν αυτό ενοχλεί κάποιους. Ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου εφόσον χρησιμοποιεί τα δικά του μέσα για να εκφράσει αυτό που πιστεύει και θέλει να μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο ακόμα και αν δεν τον αφορά άμεσα. Γράψε στον δικό σου τοίχο, χρησιμοποίησε το δικό σου σπρέι και πες αυτό που θες. Εμένα μην ενοχλήσεις. Αυτό είναι ελευθερία λόγου.
Τα δικαστήρια πλέον είναι πιο ανεκτικά στην κριτική που ασκείται από διάφορους, συνήθως δημοσιογράφους, στα δημόσια πρόσωπα σε αρκετές χώρες του κόσμου. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν είναι μέσα σε αυτές αφού όσο και να προσπαθούμε να φανούμε μια δημοκρατική χώρα διάφορα μικροπεριστατικά, από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, μας θυμίζουν διαρκώς ότι η λογοκρισία στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει! Στην περίπτωση των δημοσιογράφων κ.κ. Βασιλάκη και Λιοναράκη η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε το σκληρό της πρόσωπο επιβάλλοντας αποζημιώσεις στους δύο δημοσιογράφους κάτι το οποίο όχι μόνο δεν αναγνώρισε το ευρωπαϊκό δικαστήριο αλλά κατηγόρησε και την Ελλάδα για παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης των δημοσιογράφων.
Αυτή είναι η ελευθερία έκφρασης στην Ελλάδα του σήμερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου